وضع های نوین آبیاری راهکار جدی کم آبی

افزایش کارایی کاربرد آب با دستور کار ریزی بی عیب و به کارگیری روش های ارزان آبیاری ۲ راهکار مصرف بهینه از آب است. تو اقلیم بی آب یا شقه خشک البرز به خصوص منطقه ساوجبلاغ، انتخاب وضع های آبیاری بهینه، نه تنها یک فن، بلکه یک هنر است.  وضع های سنتی آبیاری، همراه با نوآوری های جدید، هنوز تیمار می توانند کاربرد داشته باشند. یکی از راه های آبیاری بهینه، آبیاری زیرسطحی و طرز دیگر آبیاری قطره ای است. در نحو زیرسطحی، آب درون مافوق خاک سطحی و تو منطقه واکنش ریشه تامین می شود. هدایت آب از عادت لوله های سفالی خواه فلزی مشبک که تو کوچکتر سطح خاک انتصاب شده اند رخ می گیرد و آب از این سوراخ های مشبک در خاک نفوذ کرده و آن را مرطوب می نرم.

در وضع آبیاری قطره ای آب با تنگ کردن کم از روزنه یا دستگاه ای به نام جرعه چکان از شبکه خارج و به عارض قطراتی کوچک، پای خاربن ریخته می شود. این نوع آبیاری را آبیاری موضعی نیز می نامند که در آن شبکه ای که آب را در سراسر کشتزار توزیع می کند به دستیار قطره چکان و با فشار اندک در روی زمین پاشیده می شود.  از مشخصات این نحو تحویل آب بوسیله شوک با ضیق ناچیز در منطقه ترقی منبع ها، در سطح زمین و مافوق مقبره است تا مساحت و عمق کوچکی از سطح قبر تر شود.

بنیادی ترین مغایرت آبیاری قطره ای با سایر روش های آبیاری در این است که بین تبخیر، تعریق و مقدار آبی که باید بوسیله زمین داده شود، تو یک اطراف زمانی محدود (۲۴ تا ۷۲ ساعت) موازنه منیع می شود. این فرمان باعث می شود که با توجه به محدود بودن میزان آب در دسترس، بیشترین روزی وری از آب رخساره بگیرد. با کاربرد از این طرز ها می توان برای تنزل فلات زایی گام برداشت و اراضی بیشتری را زیر کشت سرما.

البته باید توجه داشت که سیستم های آبیاری دیگری نیز بخاطر مناطق گرم و خشک مانند البرز جنوبی، پند شده است ولی امکان یکروز گیری از برخی از این سیستم ها داخل زیبایی آبیاری فضای سبز شهری بود ندارد. بوسیله طور مثال گونه آبیاری کوزه ای یکی از راه های آبیاری بهینه است اما معمولا برای کاشت صیفی و سبزی مصرف می شود و شیوه مناسبی برای آبیاری فضای سبز درون شهری و درختان چندین ساله نیست.